DZIAŁANIA ONZ W KWESTII STARZENIA SIĘ SPOŁECZEŃSTW

Po raz pierwszy zagadnienia związane z sytuacją ludzi starszych podjęto na "Pierwszym Światowym Zgromadzeniu na temat Starzenia się Społeczeństw" w Wiedniu 1982 roku. Mianem "demograficznej rewolucji" określono prognozowany wzrost ludności w wieku powyżej 60 lat o 240 procent w latach 1975-2025. Podczas obrad podkreślano, że zjawisko starzenia się społeczeństwdotyczy przede wszystkim kobiet i uderza najbardziej dotkliwie w społeczeństwa rozwijające się oraz te znajdujące się w okresie transformacji. Wiąże się to z  poważnymi skutkami społecznymi, ekonomicznymi i kulturowymi. Zauważono, że wiele państw nie ma opracowanych programów uwzględniających potrzeby szybko rosnącej populacji ludzi starszych. Stwierdzono konieczność zapewnienia starszym osobom uczestnictwa w życiu społecznym i rodzinnym, samorealizacji, odpowiedniego poziomu życia. Powyższe postulaty zawarte zostały w "Międzynarodowym Planie Działania w Kwestii Starzenia Się Społeczeństw " opracowanym przez przedstawicieli 250 organizacji i 121 narodów. Plan został zatwierdzony przez Zgromadzenie Ogólne rezolucją 47/86.

"Ze wszystkich głównych konferencji ostatnich lat, Światowe Zgromadzenie na Temat Starzenia się Społeczeństw, jest tą której przedmiot dotyczy dnia dzisiejszego jak i przyszłości każdego mężczyzny, kobiety i dziecka". Te słowa Sekretarza Generalnego Javiera Pereza wypowiedziane podczas Światowego Zgromadzenia w Wiedniu okazały się naprawdę prorocze.

Tematykę starzenia się społeczeństwZgromadzenie Ogólne NZ podjęło ponownie w 1991 roku, przyjmując Zasady Działania Na Rzecz Osób Starszych. Dotyczyły one takich dziedzin jak: niezależność, uczestnictwo, opieka, samorealizacja i godność. Uczestnicy Zgromadzenia Ogólnego pragnęli zachęcić również do korzystania z wszelkich możliwości włączenia powyższych zasad do ogólnokrajowych programów.

Następnym etapem było ogłoszenie przez Zgromadzenie Ogólne NZ roku 1999 "Międzynarodowym Rokiem Seniorów" (rezolucja 47/5). Opracowany podczas Zgromadzenia w 1992 roku dokument "Koncepcyjne Ramy Międzynarodowego Roku Seniorów" podejmował problem sytuacji osób starszych, indywidualnego rozwoju przez całe życie, związków międzypokoleniowych oraz wzajemnych relacji pomiędzy starzeniem się populacji i rozwojem społecznym. Międzynarodowy Rok Seniorów obchodzony pod hasłem "ku społeczeństwu dla ludzi w każdym wieku", miał na celu podkreślenie ogólnospołecznego wymiaru procesu starzenia się społeczeństw.

Na 54 sesji w grudniu 2001 roku, Zgromadzenie Ogólne postanowiło zwołać Drugi Światowe Zgromadzenie na Temat Starzenia się Społeczeństw, przypadające w dwudziestą rocznicę szczytu wiedeńskiego. Dokona ono przeglądu rezultatów wiedeńskiego szczytu i wypracuje Strategię Działania. Strategia, będąca rozwinięciem Planu z 1982 roku uwzględni społeczne, kulturowe, demograficzne i ekonomiczne realia XXI wieku i  wskaże kierunki działań związane ze zmianami demograficznymi zachodzącymi w społeczeństwach.

Drugie Światowe Zgromadzenie ma na celu udzielenie pomocy rządom w planowaniu działań zapewniającym seniorom aktywny udział w życiu.

Powrót