Przegląd Milenijnych Celów Rozwoju
(Millenium Development Goals - MDGs)

Cel 1

WYELIMINOWAĆ SKRAJNE UBÓSTWO I GŁÓD

Zmniejszyć w latach 1990 - 2015 r. o połowę liczbę osób, których dochód wynosi mniej niż jeden dolar dziennie.

Zapewnić zatrudnienie oraz przyzwoitą pracę dla każdego, również dla kobiet i młodych ludzi.

W latach 1990 - 2015 r. zmniejszyć o połowę liczbę głodujących na świecie.

Fakty i liczby

Postęp

W 2005 r. poniżej progu ubóstwa żyło 1,4 miliarda ludzi (za mniej niż 1,25 USD dziennie). Stanowi to jedną czwartą populacji krajów rozwijających się. Dla porównania, w 1990 r. liczba ubogich wynosiła 1,8 miliarda ludzi.

Postęp w poszczególnych regionach nie był równomierny. W przeciągu ostatnich 15 lat wskaźnik ubóstwa we wschodniej Azji spadł z 60% do 16% . Dla porównania, w Afryce Subsaharyjskiej wynosi ponad 50%, mimo odnotowania pewnego postępu od 1990 r.

Ocenia się, że w 2009 r. liczba ludzi żyjących w skrajnym ubóstwie zwiększyła się o około 55 - 90 milionów. To więcej niż zakładano przed kryzysem ekonomicznym.

Pomiędzy 1998 a 2008 r. liczba pracowników utrzymujących swoje rodziny za mniej niż 1,25 USD dziennie spadła z 944 do 632 milionów (z 38% do 21% wszystkich zatrudnionych). Jednak na skutek kryzysu ekonomicznego szacuje się, że w 2009 r. liczba ta wzrosła o 215 milionów.

Liczba pracowników z krajów rozwijających się narażonych na nadużycia w 2009 r. wyniesła o 110 milionów więcej niż w 2008 r. Jest to sprzeczne z pozytywną tendencją odnotowaną na przestrzeni ostatniej dekady.

Na całym świecie liczba głodujących wzrosła z 842 milionów w latach 1990-92 do 1,02 miliarda w 2009 r.

W latach 2001-2007, Specjalny Program Narodowy dla Bezpieczeństwa Żywnościowego w Nigerii przyczynił się do podwojenia produkcji i dochodów rolników.

Dzięki krajowym dotacjom Malawi osiągnęło w 2007 r. 53% nadwyżkę w produkcji żywności, w porównaniu z 43% deficytem w 2005 r.

W Wietnamie zainwestowano w badania naukowe dotyczące rolnictwa, zmniejszając o ponad połowę powszechnie występujący głód oraz niedowagę u dzieci (z 28% w 1991 r. do 13% w 2005 r.).

Nikaragua zmniejszyła wskaźnik głodu o ponad połowę, z 52% w 1991 r. do 21% w latach 2004-05.

W północno-wschodniej Brazylii wskaźnik zatrzymania wzrostu u dzieci, który jest jednym z objawów niedożywienia, zmniejszył się z 22.2% w 1996 r. do 5,9% w latach 2006-07.

W latach 1991-2004 liczba ludzi, która cierpi na niedożywienie w Ghanie, zmniejszyła się o 74% i wynosi obecnie 9% populacji.

Cel 2

ZAPEWNIĆ POWSZECHNE NAUCZANIE NA POZIOMIE PODSTAWOWYM

Zapewnić do 2015 r. wszystkim dzieciom, zarówno chłopcom jak i dziewczętom, możliwość ukończenia pełnego cyklu nauki na poziomie podstawowym.

W latach 2000-2007 w krajach rozwijających się procent dzieci uczęszczający do szkoły podstawowej wzrósł o 5% i wynosi obecnie 83%.

W Afryce Subsaharyjskiej procent dzieci uczęszczający do szkoły podstawowej wyniósł 74%, co stanowi wzrost o 16% w porównaniu z 2000 r.

W Etiopii procent dzieci uczęszczających do szkoły podstawowej wyniósł 72,3% w 2007 r., czyli o 88% więcej niż w 2000 r.

W Tanzanii zniesienie opłat za szkołę w 2001 r. spowodowało, że w 2006 r. 98% dzieci uczęszczało do szkoły podstawowej. Stanowi to wzrost o 97% w porównaniu z 1999 r.

Cel 3

PROMOWAĆ RÓWNOŚĆ PŁCI I AWANS SPOŁECZNY KOBIET

Zapewnić równy dostęp dziewcząt i chłopców do pierwszego i drugiego szczebla edukacji, najlepiej do 2005 r., a na wszystkich szczeblach nie później niż do 2015 r.

Dostęp dziewcząt do szkół podstawowych w krajach rozwijających się uległ poprawie. Na 100 chłopców uczęszczających do szkoły przypada 95 dziewcząt, co stanowi 4% wzrost w stosunku do 1999 r.

Nastąpił wzrost udziału kobiet w narodowych parlamentach; w 2009 r. kobiety stanowiły 19% parlamentarzystów, co stanowi wzrost o 6% w stosunku do 1999r.

W Meksyku program "Oportunidades", uzależniający pomoc finansową od spełnienia konkretnych wymogów, doprowadził do wzrostu współczynnika osób uczęszczających do szkół na poziomie ponadpodstawowym (o 20% dla dziewcząt i o 10% dla chłopców żyjących na terenach wiejskich).

W 2008 r. w wyniku wyborów do niższej izby parlamentu w Ruandzie kobiety uzyskały 56% głosów. Jest to najwyższy procent reprezentacji kobiet w jakimkolwiek kraju.

Cel 4

OGRANICZYĆ UMIERALNOŚĆ DZIECI

W latach1990 - 2015, zmniejszyć o 2/3 wskaźnik umieralności dzieci w wieku do lat pięciu.

Na całym obszarze krajów rozwijających się współczynnik umieralności dzieci w wieku do lat pięciu zmniejszył się z 99 zgonów na tysiąc urodzeń w 1990 r. do 72 zgonów w 2008 r. Stanowi to spadek o 28%, co w znacznym stopniu odbiega od oczekiwań redukcji umieralności o 2/3.

Od 1990 r. współczynnik umieralności dzieci został obniżony o ponad połowę w Afryce Północnej, Azji Wschodniej, Azji Południowo-Wschodniej oraz Ameryce Łacińskiej i Karaibach.

Wskaźnik umieralności dzieci w Afryce Subsaharyjskiej spadł o 22% w latach 1990 - 2008.

Od 1990 r. prawie jedna trzecia z 50 najsłabiej rozwiniętych krajów świata obniżyła swój współczynnik umieralności dzieci w wieku do lat pięciu o przynajmniej 40%.

W latach 2000 - 2006 liczba zgonów spowodowanych odrą w Afryce spadła o 91% (z 396,000 do 36,000 zgonów). Afryka zredukowała umieralność spowodowaną odrą o 90% cztery lata wcześniej niż przewidywano.

W Erytrei, Etiopii, Malawi, Mozambiku oraz Nigrze od 1990 r. współczynnik umieralności dzieci w wieku do lat pięciu zmniejszył się o przynajmniej 40%. Dla przykładu, w latach 1990 - 2008 w Malawi wskaźnik umieralności dzieci w wieku do lat pięciu zmniejszył się o 52%.

W Bangladeszu, Bhutanie, Boliwii, Erytrei, Laosie i Nepalu od 1990 r. wskaźnik umieralności dzieci w wieku do lat pięciu zmniejszył się przynajmniej o 50%.

Od 1990 r. Chiny obniżyły współczynnik umieralności dzieci w wieku do lat pięciu z 45 do 21 zgonów na tysiąc urodzeń. Stanowi to spadek o 53% .

Cel 5

POPRAWIĆ OPIEKĘ ZDROWOTNĄ NAD MATKAMI

Zmniejszyć o 3/4 wskaźnik umieralności kobiet w ciąży i w okresie okołoporodowym.

Zapewnić powszechny dostęp do opieki nad zdrowiem reprodukcyjnym.

Umieralność kobiet w ciąży i w okresie okołoporodowym w krajach rozwijających się zmniejszył się od 1990 tylko nieznacznie, z 480 do 450 zgonów na 100000 urodzeń.

W latach 1990 - 2005 w Azji Wschodniej, Afryce Północnej i Azji Południowo-Wschodniej odnotowano spadek umieralności kobiet w ciąży i w okresie okołoporodowym o przynajmniej 30% . Natomiast w Afryce Subsaharyjskiej postęp w tym zakresie był nikły.

W krajach rozwijających się liczba porodów odbytych w obecności przeszkolonego personelu wzrosła z 53% w 1990 r. do 61% w 2007r.

Kraje rozwijające się: od 1990 r. wzrosła liczba kobiet ciężarnych, które odbyły co najmniej jedną konsultacje przedporodową z 64% do 79% w 2007r.

Stosowanie środków antykoncepcyjnych wzrosło we wszystkich krajach rozwijających się. W 2005 r. 62% kobiet zamężnych lub żyjących w stałych związkach stosowało jakąś formę antykoncepcji, w porównaniu z 50% w 2000r.

W latach 1990 - 2005 stosowanie antykoncepcji prawie podwoiło się w Afryce Subsaharyjskiej. Wynik ten jest daleki od oczekiwań, gdyż w 2005 r. tylko 22% kobiet zamężnych lub żyjących w związkach stosowało antykoncepcję.

Honduras obniżył wskaźnik umieralności matek o 40%, z 182 do 108 zgonów na 100,000 urodzeń w latach 1990 - 2005.

W Malawi i Ruandzie likwidacja opłat za korzystanie z porad w zakresie planowania rodziny przyczyniła się do znacznego wzrostu korzystania z nich.

W Ruandzie stosowanie antykoncepcji wzrosło z 10% w 2005 r. do 26% w 2008 r.

W Malawi wskaźnik rozpowszechnienia antykoncepcji od 1992 wzrósł ponad trzykrotnie i wynosi 33% w 2004 r.

Cel 6

OGRANICZYĆ ROZPRZESTRZENIANIE SIĘ HIV, MALARII I INNYCH CHORÓB

Powstrzymać rozprzestrzenianie się HIV/AIDS do 2015 r. oraz zmniejszyć zachorowalność na AIDS.

Do 2010 r. zapewnić powszechny dostęp do leków stosowanych w leczeniu HIV/AIDS.

Do 2015 r. powstrzymać rozprzestrzenianie się oraz zmniejszyć zachorowalność na malarię i inne groźne choroby.

Na całym świecie współczynnik zakażeń obniżył się ze szczytowego 3,5 miliona osób w 1996 r., do 2,7 miliona w 2008 r. ( spadek o 30%).

Afryka Subsaharyjska pozostaje obszarem o największej zachorowalności. Zamieszkuje ją 67% wszystkich osób żyjących z HIV na świecie. W 2008 r. w Afryce odnotowano 1,9 miliona nowych zakażeń wirusem HIV, co stanowi 70% wszystkich nowych zakażeń.

W 2005 r. szacunkowa liczba zgonów związanych z AIDS wynosiła 2,2 miliona. W 2008 r. zmniejszyła się do 2 milionów.

Począwszy od grudnia 2008 r., około 42% ludzi (prawie 4 miliony) żyjących w krajach o niskich i średnich dochodach i wymagających leczenia przeciwretrowirusowego otrzymało potrzebne leki. W 2003 r. jedynie 7% ludzi otrzymało odpowiednia pomoc.

Według danych z grudnia 2008 r. 44% dorosłych i dzieci (prawie 3 miliony ludzi) w Afryce Subsaharyjskiej potrzebujących leczenia przeciwretrowirusowego otrzymał leki. Szacuje się, że pięć lat wcześniej tylko 2% potrzebujących było leczonych.

Terapia przeciwretrowirusowa jest obecnie nieodpłatną szeroko dostępna dzięki wysiłkom państw oraz Światowego Funduszu na rzecz walki z AIDS, Gruźlicą i Malarią.

W skali globalnej potrzeby na usługi medyczne w zakresie zapobiegania przekazywania wirusa HIV z matki na dziecko w 2004 r. były zaspokajane w 10%. W 2008 r. odsetek ten wzrósł do 45%.

W 2008 r. w Afryce Subsaharyjskiej 45% kobiet ciężarnych zarażonych HIV otrzymało leki przeciwretrowirusowe w porównaniu z 10% w 2004r.

W 2008 r. 31% afrykańskich domostw posiadało moskitierę zabezpieczoną środkami owadobójczymi przeciwko malarii, co stanowi 14% wzrost w stosunku do 2006r.

W Ugandzie w latach 1990-2007 wskaźnik rozpowszechnienia HIV wśród dorosłych obniżył się o 9,6%.

W Kambodży udało się ograniczyć rozprzestrzenianie HIV z 3% w 1997 r. do 0.8% w 2007 r.

W Botswanie liczba nowych zakażeń wirusem HIV pośród dzieci spadła pięciokrotnie, z 4,600 przypadków w 1999 r. do 890 w 2007 roku.

Cel 7

ZRÓWNOWAŻONY ROZWÓJ ŚRODOWISKA

Uwzględnić zasady zrównoważonego rozwoju w krajowych strategiach i programach oraz odbudować zasoby środowiska naturalnego.

Zmniejszyć straty na polu różnorodności biologicznej i dążyć do znaczącego spowolnienia tempa strat do 2010 roku.

Do 2015 roku zwiększyć o połowę dostępność do wody pitnej i budowa podstawowej infrastruktury sanitarnej.

Do 2020 roku osiągnąć znaczącą poprawę warunków życia co najmniej 100 milionów mieszkańców slumsów.

Świat jest na dobrej drodze, by osiągnąć cel dotyczący powszechnego dostępu do wody pitnej. Jednakże 884 milionów ludzi nadal używa zanieczyszczonych źródeł wody.

W 2006 roku 2,5 miliarda ludzi (ponad 37% całej populacji świata) nie miało dostępu do toalet, latryn lub innych urządzeń sanitarnych.

W latach 1990 - 2006 liczba osób bez dostępu do urządzeń sanitarnych zmniejszyła się tylko o 8%.

1,2 miliarda ludzi defekuje na wolnym powietrzu, co stwarza ogromne zagrożenia dla zdrowia całych społeczności; 87% tych ludzi zamieszkuje tereny wiejskie.

W latach 1999 - 2005 Kostaryka zapobiegła utracie 720 km2 lasów w rejonach objętych ochroną różnorodności biologicznej oraz uniknęła emisji do atmosfery 11 milionów ton dwutlenku węgla.

W Ghanie w 2004 roku 75% ludności zamieszkującej tereny wiejskie miała dostęp do wody pitnej, co stanowi wzrost o 92% od 1990r.

W Mali procent ludności wiejskiej i miejskiej mającej dostęp do co najmniej jednego punktu spełniającego podstawowe warunki sanitarne wzrósł z 55% w 1998 roku do 84% w 2002r.

Gwatemala zwiększyła inwestycje w zakresie zapewnienia dostępu do wody pitnej i odpowiednich warunków sanitarnych. Podniosła dostępność z 79% w 1990 roku do 96% w 2006r.

Republika Południowej Afryki osiągnęła w pełni Cel 7. Odsetek liczby osób, które nie miały dostępu do wody pitny zmalał z 40% w 1994r. do 19% w 2008r.

Cel 8

STWORZYĆ GLOBALNE PARTNERSKIE POROZUMIENIE NA RZECZ ROZWOJU

Budować dostępny dla wszystkich, oparty na jasnych zasadach, przewidywalny i nie dyskryminujący system handlowo-finansowy.

Wyjść naprzeciw konkretnym potrzebom najsłabiej rozwiniętych państw, krajów śródlądowych i krajów rozwijających się położonych na małych wyspach.

Opracować kompleksowe rozwiązanie problemu zadłużenia krajów rozwijających się.

W porozumieniu z producentami leków zapewnić krajom rozwijającym się dostęp do tanich i niezbędnych leków.

We współpracy z sektorem prywatnym udostępnić nowe technologie, zwłaszcza technologie informacyjne i komunikacyjne.

Oficjalna pomoc rozwojowa (Official Development Aid - ODA) w 2007 r. wyniosła 103,5 miliarda dolarów. W 2008 roku zwiększyła się o 16% do 119,8 miliardów dolarów.

Zwiększył się bezcłowy import z krajów rozwijających się do krajów rozwiniętych z 54% w 1996 r. do prawie 79% w 2007 r.

Wzrósł poziom bezcłowego importu z krajów najsłabiej rozwiniętych do krajów rozwiniętych z 70% w 2000 r. do prawie 80% w 2007 r.

Dania, Luksemburg, Holandia, Norwegia i Szwecja to donorzy, którzy osiągnęli lub przekroczyli pułap oficjalnej pomocy rozwojowej wynoszącej 0,7% dochodu narodowego brutto.