Rozwój nauki umożliwia zwiększenie produktywności i wydajności w produkcji ryżu. Nowe technologie pozwalają farmerom osiągać większe plony na ograniczonej powierzchni przy użyciu mniejszych ilości wody i pestycydów, ograniczając zaangażowanie siły roboczej. Inżynieria genetyczna stara się stworzyć nowe odmiany ryżu charakteryzujące się większą wartością odżywczą oraz odpornością na susze i szkodniki. Najnowsze prace badawcze koncentrują się na ustaleniu sekwencji DNA ryżu, co umożliwi genetyczną modyfikację nasion i polepszy ich jakość.

W procesie tworzenia odpowiedniej bazy surowcowej do produkcji ryżu niezbędne jest zastosowanie odpowiednich technik zarządzania zasobami wodnymi. System tarasów pozwolił zagospodarować tereny górzyste, zapobiegając jednocześnie erozji gleby i obsuwaniu się ziemi. Dodatkową zaletą takiej techniki jest zapobieganie powodziom, dzięki dużej absorpcji wody, jaką charakteryzują się tarasy. Zalegająca warstwa wody ogranicza rozprzestrzenianie się chwastów, co zmniejsza zapotrzebowanie na siłę roboczą i środki chwastobójcze. Stała obecność wody na polach sprzyja jej przesiąkaniu do wód podziemnych, tym samym zasilając jej zasoby.

Zalegająca na polach ryżowych woda ma jednak pewne negatywne skutki dla środowiska. Wilgotna gleba wydziela metan, którego emisja zwiększa efekt cieplarniany. Ponadto stała obecność zalewiska sprzyja pojawianiu się chorób, takich jak malaria.