Ponad 600 milionów ludzi, czyli około 10 procent populacji światowej, jest dotknięta różnymi formami inwalidztwa. Niepełnosprawni żyją często w odmiennych warunkach, mają jednak podobne doświadczenia - są dyskryminowani i wykluczani poza nawias społeczny. W przeszłości osoby kalekie traktowano jak "niewidzialne". Postrzegano je raczej jako "obiekty" wymagające ochrony, leczenia i pomocy niż jako podmioty prawa. Konsekwencją takiego traktowania było wykluczenie niepełnosprawnych z głównego nurtu społeczeństwa - zapewniano im szkoły i zajęcia specjalne, osobne budynki mieszkaniowe, oddzielny transport zakładając, że niepełnosprawni nie będą w stanie radzić sobie w normalnym życiu. Odmawiano im równego dostępu do podstawowych praw i fundamentalnych wolności (takich jak: opieka zdrowotna, zatrudnienie, edukacja, głosowanie, uczestnictwo w życiu kulturalnym).

W ciągu dwóch ostatnich dekad nastąpiło wiele zmian. Niepełnosprawni zaczęli być postrzegani jako osoby, którym również przysługują prawa. Głównym zadaniem stało się umożliwienie i zapewnienie im aktywnego uczestnictwa w życiu politycznym, społecznym i kulturalnym przy jednoczesnym poszanowaniu i akceptacji ich odmienności. Taka postawa oparta na międzynarodowych standardach z dziedziny praw człowieka skutecznie chroni prawa osób niepełnosprawnych. Umacnianie ochrony praw człowieka jest także jednym ze sposobów zapobiegania niepełnosprawności.

Zmiany w podejściu do praw człowieka zostały bezapelacyjnie poparte przez ONZ i znalazły odzwierciedlenie w inicjatywach międzynarodowych. Rok 1981 został ogłoszony przez Zgromadzenie Ogólne "Międzynarodowym Rokiem Niepełnosprawnych". Główne hasło obchodów brzmiało "Pełne Współuczestniczenie i Równość".